کوین و توکن چیست؟

تفاوت کوین و توکن چیست؟

تفاوت کوین Coin و توکن Token مسئله ای است که اغلب افرادی که تازه وارد دنیای رمزارز می شوند، سردرگم می کند؛
سکه (کوین) و نشانه (توکن).

گاهی اوقات مردم از اصطلاح «سکه» برای اشاره به آنچه دیگران «توکن» می نامند، استفاده می کنند و گاهی «نشانه» برای آنچه دیگران «سکه» می خوانند. برخی از افراد برای همه دارایی های دیجیتال موجود را با هر دو نام می خوانند.

اما تفاوت های زیادی بین سکه های رمزنگاری شده و توکن های رمزنگاری شده وجود دارد؛ لذا مهم است که بدانید هر کدام از آن ها چیست. این مقاله با بررسی دلیل سردرگمی در مورد این دو اصطلاح آغاز می شود و سپس توضیحاتی را درباره اینکه سکه چیست و توکن چیست ارائه می دهد. همچنین نمونه هایی از سکه ها و توکن ها و نحوه استفاده از هر کدام از آن ها را شرح می دهد.

سکه دیجیتال (کوین) چیست؟

تعریف سکه دیجیتال این است: یک دارایی که روی بلاک چین مخصوص کوین و توکن چیست؟ خود ایجاد شده است. بیت کوین ، لایت کوین، اتر و سکه‌هایی مثل کونوس اچ (CCH) را در نظر بگیرید. هر کدام از این سکه ها برای خود بلاک چین مستقل و ویژه ای دارند که روی آن اجرا می شوند.

برای اینکه واضح تر بگوییم:

• بیت کوین در بلاک چین بیت کوین کار می کند
• اتریوم (ETH) در بلاک چین اتریوم کار می کند
• کونوس اچ در بلاک چین خود یعنی بلاک چین کونوس اچ کار می کند (NEO) در بلاک چین نئو (NEO) کار می کند

تراکنش های سکه های دیجیتال از یک شخص به شخص دیگر انجام می شود. البته هیچ سکه فیزیکی هنگام ارسال و دریافت آنها منتقل نمی شود. همه «سکه ها» داده هایی در یک دیتابیس عظیم جهانی است. این پایگاه داده (یا بلاک چین) همه تراکنش ها را ردیابی می کند و توسط رایانه هایی در سراسر جهان بررسی و تأیید می شود.

نکته: قبل از ادامه مقاله باید این نکته را بدانید. اگر با فناوری بلاک کوین و توکن چیست؟ چین آشنایی ندارید، مقاله بلاک چین را بخوانید تا بیشتر با آن آشنا شوید. قبل از تلاش برای درک تفاوت سکه و توکن، باید بلاکچین را درک کنید.

سکه دیجیتال چگونه استفاده می شود؟

سکه های دیجیتال معمولا به همان روشی که سکه در زندگی واقعی به کار می رود، به عنوان پول استفاده می شوند. می توانید سکه هایی مانند بیت کوین، مونرو، کونوس اچ یا لایت کوین را مانند سکه هایی بدانید که در کیف پول دیجیتالی تان یا قلکتان هست.

برخی سکه ها اغلب کاربردی جز استفاده به عنوان پول ندارند. این سکه های «صرفا نقد» برای این موارد استفاده می شوند:

• انتقال پول (می توانید با آنها ارسال و دریافت ارزش کنید)
• ذخیره ارزش (می توان آنها را ذخیره و بعدا با چیز مفیدی مبادله کنید)
• واحد محاسبه (می توانید کالاها یا خدمات را با آنها قیمت گذاری کنید)

بیایید از مثال بیت کوین استفاده کنیم تا مسائل مطرح شده را بهتر درک کنیم:

• از بیت کوین می توان برای پرداخت هزینه کالاها و خدمات در سراسر اینترنت و همچنین در بسیاری از مکان های دنیای واقعی استفاده کرد.
• می توانید آن را برای مدت زمانی طولانی ذخیره کنید و در این مدت اتفاقی برای آن نمی افتد. بعدا می توانید آن را با کالا یا خدمات با ارزشی مبادله کنید.
• کالا یا خدماتی را که خریداری می کنید، می توان با بیت کوین ارزش گذاری کنید.

بیت کوین غیر از این کاربردهای پولی هیچ کاربرد دیگری ندارد. نمی توان برای به دست آوردن بیت کوین بیشتر، بیت کوین موجود را سهام گذاری (سپرده دارای سود) کرد. همچنین، بیت کوین برای اجرای هیچ نرم افزار خاصی مورد استفاده قرار نمی گیرد. فقط و فقط به عنوان پول استفاده می شود و بس.

اما برخی از سکه های دیجیتال (مانند اتر، نئو، کونوس اچ) ویژگی هایی فراتر از صرف پول را دارد. در میان این ویژگی ها می توان به موارد زیر اشاره کرد:

اتر (ETH) برای تأمین تراکنش های شبکه اتریوم استفاده می شود. می توان روی اتریوم توکن ایجاد کرد، اما همچنان اتر برای ارسال توکن لازم است. هزینه های استخراج هم با این سکه تأمین می شود (پاداش رایانه هایی که تراکنش ها را تایید می کنند).

نئو (NEO) برای کسب سود در کیف پول سهام گذاری می شود. این سود سهام به عنوان گس (GAS) شناخته می شود. می توان در نئو درست مثل اتریوم توکن ایجاد کرد. اما هنگام ارسال یک توکن در شبکه نئو، باید برای کارمزد تراکنش، گس (یا همان سکه نئو) پرداخت کرد.

در مورد دش (DASH) هم دارندگان این سکه می توانند در تصمیم گیری های مهم شبکه مشارکت کنند. اگر ایده ای برای به روزرسانی شبکه دش پیشنهاد شده باشد، کسانی که به اندازه کافی سکه دش دارند می توانند برای تصمیم گیری در مورد بروزرسانی رأی دهند.

سکه های کونوس نیز از ویژگی ها مشابهی برخوردارند:

کونوس اچ (CCH)؛ این سکه اما قابلیت های بسیار فراتری نیز دارد. بلاک چین کونوس اچ قرار است امکان ایجاد توکن های خدماتی و کالایی مانند توکن های سهام و کالاهایی مثل طلا، نقره، گندم و… را فراهم کند که سکه کونوس اچ نقش مهمی در فعالیت این توکن ها ایفا خواهد کرد.

نمونه هایی از سکه های دیجیتال

امروزه همه دارایی های دیجیتالی که بالاترین ارزش کل بازار را دارند، به عنوان سکه شناخته می شوند. اما همه سکه ها ارزش کل بازار بالایی ندارند. وب سایت کوین مارکت کپ (Coinmarketcap) بیش از 900 نمونه مختلف از سکه ها را فهرست کرده است.
البته ما قصد نداریم تک تک سکه های دیجیتال را در اینجا فهرست کنیم. لیست کامل را می توانید در کوین مارکت کپ مشاهده کنید. ما برخی از موارد آشنا تر و ویژگی های آنها را آوردیم که می تواند به درک شما از مفهوم اصطلاح «سکه» کمک کند.

توکن چیست؟

خیلی وقت ها به توکن ها سکه دیجیتال گفته می شود، اما این درست نیست. یک تفاوت عمده وجود دارد.
توکن ها در بلاک چین هایی ایجاد می شوند که از قبل وجود داشتند. اتریوم به لطف ایجاد و تسهیل قراردادهای هوشمند، متداول ترین پلتفرم بلاک چینی توکن است. توکن هایی که بر روی این پلتفرم ساخته می شوند، با عنوان توکن های ERC-20 شناخته می شوند.

اما بلاک چین های دیگری مانند نئو، ویوز (WAVES) و کونوس اچ وجود دارد که می توان روی آن ها توکن ایجاد کرد. به عنوان مثال توکن های نئو تحت عنوان NEP-5 شناخته می شوند. هرکسی می تواند توکن دلخواه خود را روی یکی از این پلتفرم ها ایجاد کند.

توکن چگونه ایجاد می شود؟

جالب است بدانید که ساخت توکن توانایی فنی چندانی نیاز ندارد. ایجاد توکن برای فردی که کاملا تازه وارد است توصیه نمی شود، اما برای کسی که کمی تجربه برنامه نویسی دارد، کار زیادی نمی برد. البته توسعه دهنده باید مقداری سکه بومی بلاک چین مورد نظر را برای ایجاد توکن هزینه کند.

به عنوان مثال، اگر توکن در اتریوم ایجاد می شود، سازنده باید کمی اتر خرج کند تا استخراج کنندگان شبکه بتوانند تراکنش (ایجاد) توکن را تأیید کنند.

همچنین، اگر قرار است توکن در بلاک چین کونوس اچ ساخته شود، توسعه دهنده باید مقداری سکه کونوس اچ برای کارمزد ایجاد خرج کند.

به یاد داشته باشید که کارمزدها برای همه تراکنش های مربوط به توکن در یک بلاک چین باید پرداخت شود، نه فقط برای ایجاد توکن. بنابراین، هر نرم افزار ساخته شده روی اتریوم باید از سکه های اتر برای انتقال توکن های خاص برنامه از یک کاربر به کاربر دیگر یا بین برنامه و کاربر استفاده کند.

این کار دقیقا به همان روشی انجام می شود که در مورد تراکنش سکه ها، باید به کسانی که تامین امنیت شبکه را به عهده دارند، سکه پرداخت شود.

هدف توکن ها

بیشتر توکن ها برای استفاده در نرم افزارهای غیرمتمرکز یا dApp ایجاد می شوند. وقتی توسعه دهندگان توکن خود را ایجاد می کنند، می توانند تصمیم بگیرند که چند واحد از آن ایجاد شود و پس از ایجاد به کجا ارسال شوند. توسعه دهنده در این مرحله باید مقداری از سکه بومی آن بلاک چین را پرداخت کند.

توکن ها پس از ایجاد اغلب برای فعال کردن قابلیت های نرم افزاری که برای آن طراحی شده اند، به کار می روند. به عنوان مثال، موزیکوین (Musicoin) توکنی است که به کاربران امکان دسترسی به ویژگی های مختلف پلتفرم موزیکوین (Musicoin) را می دهد. این ویژگی ها می تواند شامل تماشای یک نماهنگ یا پخش یک موزیک باشد.

صرافی بایننس (Binance) نیز توکن مخصوص خود را با نام BNB دارد. کاربرانی که برای انجام معاملات خود از BNB استفاده کنند، 50 درصد کارمزد کمتری پرداخت می کنند.

اما برخی از توکن ها با هدفی کاملا متفاوت ایجاد می شوند؛ یعنی نمایندگی اقلام فیزیکی. فرض کنید می خواهید خانه خود را با استفاده از یک قرارداد هوشمند بفروشید. از نظر فیزیکی نمی توانید خانه خود را در این قرارداد هوشمند قرار دهید، می توانید؟ معلوم است که نمی توانید.

اما در عوض می توانید از یک توکن استفاده کنید که نمایانگر خانه شما باشد. وی پاور (WePower) کوین و توکن چیست؟ نمونه خوبی از توکنی است که به منزله یک کالای فیزیکی است. این توکن نماینده انرژی برق است. پروژه وی پاور یک نرم افزار غیرمتمرکز است که به کاربران اجازه می دهد با استفاده از قراردادهای هوشمند اقدام به خرید و فروش برق کنند. هر توکن وی پاور (WPR) معادل مقدار مشخصی انرژی برق است.

توکن های تعویض ناپذیر یا NFT نیز از این دسته توکن ها هستد و نماینده یک کالای منحصر به فرد مانند کالای کلکسیونی، خانه، آثار هنری یا مواردی از این قبیل هستند. یعنی نمی توان یک توکن تعویض ناپذیر را با یکی دیگر تعویض کرد، چراکه ارزش آن ها متفاوت است. یک واحد بیت کوین دقیقا هم ارزش با یک واحد دیگر آن است و می توان آن دو را با هم عوض کرد. یا یک اسکناس 10 هزار تومانی را می توان با یکی دیگر عوض کرد. اما توکن تعویض ناپذیر را نمی توان اینگونه مبادله کرد.

مزیت بزرگ ایجاد توکن

این واقعیت که توسعه دهندگان نرم افزارهای غیرمتمرکز و توکن کوین و توکن چیست؟ ها نیازی به ایجاد بلاک چین مخصوص خود ندارند، باعث صرفه جویی در وقت و منابع آنها می شود. آنها می توانند ضمن بهره مندی از امنیت بلاک چین بومی، از قابلیت های رمزارز آن بلاک چین نیز برای نرم افزار خود استفاده کنند.

زمان تنها چیزی نیست که در این روش در آن صرفه جویی می شود. اگر آنها بلاک چین و سکه خود را به جای نرم افزار غیرمتمرکز و توکن ایجاد کنند، برای تأیید تراکنش های خود نیز باید استخراج کوین و توکن چیست؟ کنندگان یا اعتبارسنج هایی را پیدا کنند.
برای ایجاد یک بلاک چین قوی که از خطر حملات مصون باشد، به تعداد زیادی ماینر، سهام گذار یا تاییدکننده نیاز است.

برای بسیاری از رایانه ها منطقی تر است که روی یک بلاک چین مشترک که چندین برنامه دارد، کار کنند تا اینکه هزاران بلاک چین ضعیف و اغلب متمرکز وجود داشته باشند که فقط یک پروسه بسیار طولانی تر و بسیار گران ترند.

نگاهی دقیق تر به عملکرد توکن ها

توکن ها برای تعامل با کوین و توکن چیست؟ نرم افزارهای غیرمتمرکز که روی بلاک چین های مختلف ساخته شده اند نیز استفاده می شوند. یک مثال خوب سیویک (Civic) است. سیویک از توکنی به نام CVC استفاده می کند.

این نرم افزار هویت های رمزگذاری شده در بلاکچین اتریوم را ردیابی می کند. هدف آن ارائه روشی ارزان تر، مطمئن تر و کارآمدتر برای بررسی هویت است. در اینجا نگاهی به نحوه کار آن می اندازیم.

اگر به سفر خارجی بروید، باید هویت خود را در خیلی جاها تایید کنید. اولین جا احتمالا فرودگاه است. اگر این شرکت هواپیمایی شریک شرکت سیویک باشد، یک کد QR برای شما ارسال می کند تا از شما (مسافر) اطلاعاتی بخواهد.

شما هم با استفاده از نرم افزار سیویک، اطلاعات هویتی خود را مستقیما از گوشی تلفن همراه خود به شرکت ارسال می کنید. اطلاعات در گوشی شما ذخیره شده، اما کاملا رمزگذاری شده است. این کار از سرقت آن جلوگیری می کند. اثر انگشت یا اسکن چشم اثبات می کند که شما مالک داده های دریافتی هستید.

از همان گوشی برای تأیید هویت خود در جاهای دیگر مثل فرودگاه ، هتل و غیره هم استفاده کنید. هر شرکت یا سازمانی که در آن از هویت دیجیتالی خود استفاده می کنید، می تواند داده ها را با استفاده از بلاک چین اعتبارسنجی کند.

توکن CVC برای تراکنش های این سرویس های مربوط به هویت استفاده می شود. این توکن برای پرداخت به تاییدکننده هایی مثل بانک ها، دولت ها و سایر منابع معتبر برای انجام بررسی هایی نظیر KYC (مشتری خود را بشناس) به کار می رود. سوابق این ها در بلاک چین ذخیره می شود.

توکن اوراق بهادار، توکن سهام، توکن خدماتی

در پایان این بخش، اجازه بدهید نگاهی هم به دیگر انواع توکن ها داشته باشیم. این توکن ها با عناوینی مثل توکن اوراق بهادار یا دارایی، توکن پرداخت، توکن سهام و توکن خدماتی شناخته می شوند.

در فوریه 2018، نهاد تنظیم مقررات مالی سوئیس (FINMA) دستورالعمل هایی را منتشر کرد که تعریف توکن های اوراق بهادار یا دارایی، خدماتی یا پرداختی را مشخص می کرد. این تعاریف به نهادهای دولتی کمک می کند که نحوه رفتار با توکن های مختلف را بدانند.

توکن اوراق بهادار: بیشتر توکن هایی که در عرضه اولیه سکه (ICO) صادر می شوند، اوراق بهادار هستند. عرضه اولیه سکه فرایندی مشابه عرضه اولیه سهام در بازارهای بورس است که شرکت های رمزارز طی آن سکه ها یا توکن های خود را در معرض فروش عمومی می گذارند.

افرادی که اقدام به خرید توکن ها در عرضه اولیه سکه می کنند، این کار را با انتظار سود انجام می دهند. طبق قوانین سوئیس، با این توکن ها مانند اوراق بهادار سنتی رفتار می شود.

توکن های سهام: اگر یک توکن نشان دهنده سهم یا سهامی در شرکت صادرکننده آن باشد، توکن سهام نام دارد. البته تعداد کمی از شرکت ها عرضه اولیه سکه ای را به این شرکت امتحان کرده اند، چراکه دستور العمل های قانونی زیادی در مورد قانونی یا غیرقانونی بودن آن وجود ندارد.

توکن های خدماتی: توکن های کاربردی نیز نامیده می شوند. این توکن ها برای دسترسی مردم به یک محصول یا خدمات خاصی به کار می روند. این توکن ها همچنین به لحاظ تعداد عرضه محدود هستند، چراکه انتظار می رود از محل همین محدودیت ارزش خود را بالا ببرند.

توکن های پرداختی: این توکن ها هدف دیگری غیر از پرداخت هزینه کالاها و خدمات ندارند.
نهاد تنظیم مقررات سوئیس هنگام دسته بندی توکن های موجود، مراقب بود که هشدار دهد ممکن است یک توکن در بیش از یک دسته قرار گیرد.

به احتمال زیاد با تثبیت بیشتر فضای توکن ها، تنظیم کنندگان مالی دیگر کشورها تعاریف متفاوت تری ارائه دهند. عرضه های اولیه سکه و توکن هنوز هم مفاهیم بسیار جدیدی هستند، به همین خاطر اینکه قوانین هنوز از این فضا عقب هستند، قابل درک است.

نتیجه گیری

اکنون باید دانسته باشید که وقتی کسی می گوید «سکه» (کوین) یا «توکن»، منظور او دقیقا چه چیزی است. خیلی هم گیج کننده نبود، نه؟

حالا باید بدانید که ساده ترین تعریف سکه و توکن اینگونه است: سکه ها روی بلاک چین خودشان قرار می گیرند. اما توکن ها بلاک چین مخصوص خود را ندارند، بلکه روی یک بلاک چین دیگر ایجاد می شوند.

همچنین باید فهیمده باشید که سکه ها اغلب فقط و فقط به عنوان جایگزین پول به کار می روند، اگرچه برخی از سکه ها کاربردهای دیگری هم دارند که البته آن هم تا حدود مربوط به ارزش پولی آن ها است.

اما توکن ها هدف دیگری دارند. اگر برای استفاده در نرم افزار غیرمتمرکز ایجاد شده باشند، هدف آنها به خود نرم افزار وابسته است. در بعضی موارد، برای قابلیت هایی مانند حق رأی استفاده می شوند. در موارد دیگر، برای تراکنش های داخلی نرم افزار غیرمتمرکز یا پاداش دادن به کاربران با مواردی مانند تخفیف کارمزد (مثل بایننس) به کار می روند.

در موردی دیگر توکن ها برای نمایاندن یک کالای فیزیکی منحصر به فرد به کار می روند که در این صورت به آن ها توکن تعویض ناپذیر (NFT) گفته می شود.

اکنون با این دانسته ها می توانند با دقت تشخیص دهید که در بازار بزرگ رمزارزها چه چیزی کوین است و چه چیزی توکن.

همه چیز درباره تفاوت توکن‌، کوین و ارزهای مجازی

امروز و در ادامه این مطلب مجله دیجی اکسچنج می‌خواهیم به این سوالات پاسخ دهیم که تفاوت توکن‌ ، کوین و ارزهای مجازی چیست؟ آیا بین یک توکن، کوین، ارز دیجیتال و ارز مجازی تفاوتی وجود دارد؟ پاسخ خلاصه این سوالات بله است.

در واقع بین همه این اصطلاحات تفاوت‌های عمده و جزئی وجود دارد. به عنوان مثال هنگامی که JPMorgan Chase کوین JPM را منتشر کرد؛ آن را “کوین دیجیتالی” نام نهاد. در حالی که لیبرا فیسبوک به عنوان رمز ارز یا همان کریپتوکارنسی طبقه‌بندی می‌شود.

درست است که کوین JPM و لیبرا از نظر طراحی با هم متفاوت هستند اما کارشناسان به صراحت معتقدند که هر دو آنها به دلیل عدم تمرکز، جزء رمز ارزها طبقه بندی نمی‌شوند بلکه پول مجازی یا ارز مجازی هستند. دلیل کارشناسان این است که این دسته از داریی‌ها اساساً توسط شرکت‌ها کنترل و به صورت متمرکز اداره می‌شوند. عدم تمرکز یکی از ایدئولوژی‌های اصلی طراحی رمز ارزهاست اما برخی از این واحدهای پولی درجه حداقلی از تمرکز را دارند.

بنابراین رمز ارز یک ارز دیجیتالی یا مجازی است که با رمز نویسی قوی ساخته شده است. این سیستم باعث می‌شود که رمز ارزهای بسیار ایمن و تغییرناپذیر شوند. بیشتر ارزهای رمزپایه بر اساس فناوری بلاکچین ساخته شده‌اند. در این سیستم یک دفتر کل توسط شبکه‌ای غیرمتمرکز از رایانه‌ها اجرا می‌شود. با این حال بدون بلاکچین نیز می‌توان رمز ارز تولید کرد. در واقع دیجی کش یکی از اولین روش‌های پرداخت الکترونیکی رمزنگاری شده است که در اوایل دهه 1990 منتشر شد و از سیستم بلاکچین پیروی نمی‌کرد.

تفاوت توکن‌ ، کوین و ارزهای مجازی

برای این که پیچیدگی موضوع را متوجه شوید کافی است بدانید که رمز ارزهای معمولی و مدرن (مبتنی بر بلاکچین) زیر مجموعه‌های زیادی دارند. به عنوان مثال NEO یک کوین است در حالی که بایننس کوین (BNB) در واقع یک توکن محسوب می‌شود. همانطور که تا کنون متوجه شده‌اید، در فضای رمزنگاری و پیرامون این اصطلاحات پیچیدگی‌های زیادی وجود دارد. ما در این مقاله سعی کرده‌ایم که به ساده‌ترین شکل این اصطلاحات را همراه با بیان تفاوت توکن‌ ، کوین و ارزهای مجازی تشریح کنیم.

کوین چیست؟

کوین‌های دیجیتالی در واقع سکه‌های بومی بلاکچین خود هستند. بیتکوین (BTC)، مونرو (XMR) و اتریوم (ETH) همگی نمونه‌ای از کوین‌های رمزنگاری محسوب می‌شوند. اما چه عاملی بین آنها مشترک است؟ همه آنها سیستم مستقل به خود را دارند. به عنوان مثال BTC بر روی بلاکچین اصلی بیتکوین طراحی شده، ETH از بلاکچین اتریوم استفاده می‌کند و XMR نیز از بلاکچین مخصوص مونرو پیروی می‌کند. همه این کوین‌ها امکان ارسال، دریافت یا استخراج را دارند.

کوین‌ها در واقع دارای ویژگی‌های مشابه با پول هستند. آنها قابل مبادله، بخش پذیری و قابل حمل بوده و عرضه محدودی دارند. بنابراین به طور معمول کوین‌های رمز ارزها دقیقاً مانند پول نقد فیزیکی مورد استفاده قرار می‌گیرند. یعنی کاربران می‌توانند برای پرداخت هزینه خدمات دریافتی خود، به شرطی که ارائه دهنده خدمت، پذیرنده این روش پرداخت باشد، از کوین‌ها استفاده کنند. البته استثنائاتی نیز وجود دارد. مثلا در حالی که اتریوم تمام خصوصیات یک کوین را دارد، نقشی فراتر از پول به عهده آن است. چرا که بلاکچین اتریوم اساسا برای تسهیل معاملات طراحی شده است.

شاید اصطلاحی به نام آلت کوین نیز به گوش‌تان خورده باشد. آلت کوین‌ها در واقع کوین‌هایی هستند که با هدف جایگزینی، بعد از بیتکوین خلق شده‌اند و شبیه به این ارز دیجیتال هستند. بسیاری از آلت کوین‌های موجود در بازار نوعی هارد فورک بیتکوین محسوب می‌شوند. هارد فورک‌های بیتکوین از همان پروتکل اوپن سورس بیتکوین با کمی تغییر استفاده می‌کنند. مثلا لایتکوین (LTC) و دوج کوین (DOGE) از جمله مهمترین هارد فورک‌هایی هستند که به این شیوه طراحی شده‌اند.

اما از اتریوم و مونرو علی رغم اینکه روی بلاکچینی کاملاً جدید و مجزا از بلاکچین بیتکوین ساخته شده‌اند نیز به عنوان آلت کوین یاد می‌شود.

توکن چیست؟

توکن‌ها در واقع دارایی‌های دیجیتالی هستند که می‌توانند در داخل اکوسیستم یک پروژه معین مورد استفاده قرار گیرند. وجه تمایز اصلی بین کوین‌ها و توکن‌ها این است که توکن‌ها برای عمل، نیاز به سابقه پلتفرم بلاکچین دیگری دارند. اتریوم رایج‌ترین بستر ایجاد کننده توکن است. در این سیستم امکان تشکیل قراردادهای هوشمند وجود دارد. توکن‌های ایجاد شده در بلاکچین اتریوم معمولاً به عنوان توکن‌های ERC-20 شناخته می‌شوند. محبوب‌ترین محصول این صنعت نیز استیبل کوین تتر است. البته سیستم عامل‌های دیگری مانند NEO یا Waves نیز وجود دارند که برای خلق توکن استفاده می‌شوند.

هدف توکن‌ها نیز در مقایسه با کوین‌ها متفاوت است. اگرچه می‌توان از آنها به عنوان وسیله‌ای برای پرداخت نیز استفاده کرد. در این شرایط به این دارایی‌ها توکن ارزی گفته می‌شود.

بسیاری از توکن‌ها با هدف استفاده در برنامه‌های غیرمتمرکز (DApps) و شبکه‌های مرتبط با آنها ایجاد شده‌اند. به این نوع توکن‌ها، توکن‌های ابزاری گفته می‌شود. هدف اصلی آنها نیز مانند توکن بت این است که به صاحبان دارایی اجازه دسترسی به عملکرد پروژه را می‌دهند. توکن بت یا بیسیک اتنشن کوین و توکن چیست؟ توکن یک توکن ERC-20 است (این به این معنی است که بر روی پلتفرم بلاکچین اتریوم طراحی شده) که با هدف اصلاح وضعیت تبلیغات دیجیتالی ساخته شده است. در این سیستم تبلیغ کنندگان هزینه تبلیغات خود را با خرید BAT پرداخت می‌کنند. سپس این توکن بین ناشر تبلیغ و کاربران مرورگر خاصی که توسط همین توکن طراحی شده است، به عنوان پاداش بازدید تبلیغات و میزبانی از آن توزیع می‌شود.

علاوه بر این توکن‌ها، توکن‌های دیگری نیز وجود دارد که نمایانگر سرمایه‌گذاری یک شخص در یک پروژه هستند. به این توکن‌ها، توکن‌های امنیتی گفته می‌شود. اگرچه آنها از ابتدای کار برای پروژه استارت‌آپی ارزش ایجاد می‌کنند، اما مالکیت زیادی برای سرمایه‌گذار به همراه ندارند. سرمایه‌گذاران این توکن‌ها را صرفاً با این ایده که ارزش آنها در آینده افزایش خواهد یافت خریداری می‌کنند.

با این وجود تفاوت بین ارزهای مجازی و ارزهای دیجیتال چیست؟ آیا این دو با هم مترادف هستند؟

اصطلاح ارزهای مجاری نسبت به اصطلاح ارزهای دیجیتال بسیار انتزاعی‌تر است. در واقع ارز دیجیتال یک اصطلاح چتری است که برای توصیف انواع پول‌های الکترونیکی استفاده می‌شود. مفهوم ارزهای دیجیتال برای اولین بار در سال 1983 در یک مقاله تحقیقاتی که توسط دیوید چائوم نوشته شده بود به دنیا معرفی شد. این نویسنده بعدها طرح خود را در قالب Digicash پیاده‌سازی کرد.

ویژگی اصلی ارزهای دیجیتال این است که این واحدهای پولی فقط به صورت دیجیتالی یا الکترونیکی وجود دارند و برخلاف دلار یا سکه نامحسوس هستند. دارندگان این پول‌ها فقط می‌توانند آنها را از طریق کیف پول الکترونیکی یا شبکه‌های متصل تعیین شده به صورت آنلاین معامله یا هزینه کنند. در این شبکه هیچ واسطه‌ای وجود ندارد. حتی هیچ بانکی از این شبکه پشتیبانی نمی‌کند. به همین دلیل معاملات به صورت آنی انجام می‌شوند و هزینه اندکی دارند. خبر خوب است که ارزهای دیجیتال همان پول دیجیتال هستند و ویژگی‌های مشابه‌ای دارند.

بنابراین کوین، توکن و ارزهای مجازی همگی زیر مجموعه ارزهای دیجیتال محسوب می‌شوند.

اولین بار بانک مرکزی اروپا اصطلاح ارزهای مجازی را در سال 2012 تعریف کرد. بر اساس این تعریف ارز مجازی یک نوع پول دیجیتالی است که در یک محیط خاص و توسط یک سیستم مرکزی واحد کنترل نمی‌شود بلکه توسط توسعه‌دهندگان تولید می‌شود و به عنوان یک روش پرداخت در بین اعضای یک جامعه مجازی خاص کاربرد دارد. به عنوان مثال پول‌هایی که در بازی‌های ویدئویی در جریان هستند مانند توکن‌های World of Warcraft، کارت‌های نقدی GTA Online یا امتیاز FIFA از جمله ارزهای مجازی هستند که به سیستم رمزنگاری متکی نمی‌باشند. این پول‌ها معمولاً در اکوسیستم بازی باقی می‌مانند و برای باز کردن مراحل مختلف بازی یا اضافه کردن آیتم‌های جدید کاربرد دارند.

بنابراین بر خلاف پول معمولی یا حتی ارزهای دیجیتال خاص، ارزهای مجازی را نمی‌توان توسط یک بانک مرکزی یا مقام نظارتی بانکی تولید کرد. بنابراین ارزهای رمزنگاری شده کاملاً مجزا از ارزهای مجازی هستند و در حالی که هر دو در دسته ارزهای دیجیتال جای می‌گیرند؛ نباید آنها را یکسان فرض کرد.

آیا این تعاریف جهانی هستند؟

خیر با توجه به اینکه فضای جهان به طور مداوم در حال تحول است نمی‌توان گفت که این تعاریف جهانی و مطلق هستند. همانطور که می‌دانید ارزهای دیجیتال فقط 10 سال عمر دارند و اکثر سازمان‌های دولتی همزمان با افزایش قیمت و محبوبیت بیتکوین در جهان تجارت، فقط سه تا پنج سال است که به این بازار توجه کرده‌اند. این در حالی است که فیسبوک با ارائه لیبرا به تازگی جنجالی را بین کارشناسان مالی جهان ایجاد کرده است. به همین دلیل هم در کشورهای مختلف جهان، کمیته‌های دولتی زیادی برای بررسی کارکرد این ارز دیجیتال و چگونگی تنظیم مقررات و قوانین برای آن، تشکیل شده است.

بنابراین تعاریف مربوط به ارزهای رمزپایه در بین حوزه‌های قضایی یا حتی در درون سیستم مالی کشورهای مختلف متفاوت است. به عنوان مثال فقط در ایالات متحده پنج آژانس نظارتی مختلف وجود دارند که بسته به برداشت خود 5 تعریف متفاوت از رمز ارزها ارائه کرده‌اند. به این ترتیب در حالی که IRS ارزهای رمزنگاری شده و ارزهای مجازی را به عنوان دارایی طبقه‌بندی کرده است، اعضای کمیسیون بورس اوراق بهادار در آمریکا معتقدند که این اصطلاحات نوعی اوراق بهادار هستند. در این بین شبکه انتظامات جرائم مالی ارزهای رمزپایه را نوعی پول قلمداد می‌کند. علاوه بر این چارچوب‌های قانونی در کشور ژاپن ارزهای رمزپایه را نوعی ارز دیجیتال تعریف کرده و آنها را از نظر ارزش در زمره املاک طبقه‌بندی می‌کنند. رئیس بانک مرکزی روسیه نیز از بیتکوین به عنوان جانشین ارز یاد کرده است.

بنابراین با توجه به اینکه این فضا با سرعت فوق العاده‌ای در حال تحول است و این آژانس‌های نظارتی و قوانین همیشه عقب‌تر از تحولات سیستم هستند، طبیعی است که چند سال بعد تعاریف مطرح شده در این مقاله و فاکتورهایی که از آنها به عنوان تفاوت توکن‌ ، کوین و ارزهای مجازی یاد می‌شود؛ تغییر کند. در این فضا به روز بودن از اهمیت ویژه‌ای برخوردار است.

توکن چیست و از کجا به‌وجود آمده است؟

به گزارش خبرنگار « نبض فناوری » توکن (Token) نوعی از ازر‌های دیجیتال است که همانند کوین‌ها در آن واحد، نقل و انتقالات از طریق الگوریتم‌های رمزنگاری شده کوین و توکن چیست؟ سایر کوین‌ها کنترل می‌شوند. به‌عبارت ساده‌تر توکن‌ها برخلاف کوین‌ها دارای یک بلاکچین اختصاصی نیستند و برای این‌که کارایی یک کوین را حفظ کنند، معمولا از بستر بلاکچین یکی از کوین‌ها استفاده می‌کنند.‌

می‌توان گفت توکن، نماینده یک دارایی تایید شده و دارای ارزش مانند ارز، حواله، آیتم‌های بازی‌های کامپیوتری و… است. توکن در دنیای ارز‌های رمزنگاری شده، به ارزی گفته می‌شود که معمولا بر پایه یک بلاک‌چین دیگر ساخته شده است. به عبارت دیگر در بازار ارز‌های دیجیتال، یک توکن (Token) ارز دیجیتالی است که بلاک چین مستقل خود را ندارد و روی شبکه‌های دیگر مانند اتریوم جابه‌جا می‌شود؛ بنابراین در بازار ارز‌های دیجیتال

مهم‌ترین چیزی که یک توکن را با کوین (Coin) متمایز می‌کند، داشتن یا نداشتن بلاک چین مستقل است. طبق این تعریف، یک کوین ارز دیجیتالی است که بلاک چین مستقل خود را دارد. امروزه در دنیای ارز‌های دیجیتال توکن‌های زیادی بر بستر کوین‌های مختلف به‌وجود آمده‌اند که مهم‌ترین آن‌ها می‌توان به توکن‌های به‌وجود آمده روی بستر بلاکچین اتریوم اشاره کرد.

از بزرگترین توکن‌های بازار هم می‌توان به تتر، چین لینک، دای (Dai)، آوی (Aave)، یرن فایننس (Yearn.Finance) و بت (BAT) اشاره کرد.

جالب است بدانید که ۲،۸۰۰ ارز دیجیتال از ۳،۹۰۰ ارز دیجیتالی در صرافی‌ها معامله می‌شود، در حقیقت توکن هستند و از بلاک چین‌هایی مانند اتریوم، بایننس چین (Binance Chain)، ایاس و تزوس استفاده می‌کنند. اولین مرجعی که کوین و توکن را از یکدیگر متمایز کرد، وب‌سایت کوین مارکت کپ (Coinmarketcap) بود؛ بنابراین بیشتر توکن‌ها در دنیای ارز‌های دیجیتال، «توکن‌های کاربردی» هستند. این توکن‌ها امکان دریافت کاربرد خاصی از یک پروژه را فراهم می‌کنند که تنها در اکوسیستم مربوط به آن قابل‌استفاده است.

بعد از به‌جود آمدن بلاکچین و محبوبیت بیت‌کوین، کوین‌های مختلفی به بازار ارز‌های دیجیتال اضافه شدند. یکی از مهم‌ترین و محبوب‌ترین این کوین‌ها، اتریوم بود. اتریوم توسط جوان ۲۳ ساله روسی، «ویتالیک بوترین» و در تاریخ ۳۰ جولای ۲۰۱۵، پا به عرصه ارز‌های دیجیتال گذاشت.

یکی از خاصیت‌های مهم آن این است که مبنای قرارداد‌های هوشمند را بر بستر بلاکچین خود پیاده کرد. به‌این ترتیب دیگر نیاز نبود که برای داشتن یک ارز دیجیتال، حتما یک بلاکچین اختصاصی داشته باشید. از این‌رو توکن‌های زیادی بر بستر بلاکچین اتریوم ایجاد شد. این مسئله نه‌تن‌ها باعث به‌وجود آمدن دریچه جدیدی به بازار ارز‌های دیجیتال شد، بلکه باعث بزرگتر شدن بلاکچین اتریوم نیز شد.

جالب است بدانید که دیگر تنها اتریوم نیست که قابلیت افزودن توکن‌های زیادی را برروی بستر خود فراهم می‌سازد، بلکه کوین‌های زیادی هستند که این قابلیت را فراهم ساخته و توکن‌های زیادی روی بلاکچین آن‌ها اجرا شده‌اند.

نکته: هرچه تعداد توکن‌های بیشتری بر بستر بلاکچین یک کوین اجرا شود، اعتبار آن بلاکچین افزایش می‌یابد.
ساخت توکن برای توسعه‌دهندگان بلاک چینی بسیار راحت‌تر از ایجاد یک بلاک چین و شبکه مستقل است و در بیشتر مواقع پروژه‌ها می‌توانند بدون نیاز به هزینه‌های نجومی برای طراحی یک بلاک چین، ارز دیجیتال خود را بسازند و به اهداف اولیه خود برسند.

پروژه‌هایی که قصد توسعه یک بلاک چین را دارند، معمولاً ابتدا از یک بلاک چین واسطه برای خود توکن ایجاد کرده و پیش‌فروش یا همان عرضه اولیه سکه (ICO) برگزار می‌کنند و در ازای پول ملی یا ارز‌های دیجیتال دیگر توکن‌های خود را پیش از راه‌اندازی پروژه به فروش می‌رسانند. ارزش این توکن‌ها رابطه مستقیمی با وضعیت پروژه و حرکت آن در راستای اهدافش خواهد داشت. همچنین، برخی توکن‌ها پس از اینکه به حد کافی توسعه پیدا کردند، به‌دنبال ایجاد بلاک چین اختصاصی خودشان می‌روند و به کوین تبدیل می‌شوند.

در حالی که کوین‌ها هر کدام می‌توانند کیف پول اختصاصی خود را داشته باشند، توکن‌ها روی کیف پول‌های بلاک چینِ میزبان ذخیره می‌شوند. به‌عنوان مثال، تمام توکن‌های مبتنی بر اتریوم، روی کیف پول‌ها و آدرس‌های اتریوم ذخیره می‌شوند، اما نمی‌توانید بیت کوین را روی آدرس اتریوم ذخیره کنید، چون یک کوین است.

وجه تمایز کوین و توکن چیست؟

یکی از مهم‌ترین عوامل در شناسایی فرق بین یک کوین و توکن می‌تواند استفاده شود، داشتن یا نداشتن بلاکچین اختصاصی است. هر کوین در بازار ارز‌های دیجیتال از یک الگوریتم شبکه‌ای پیروی کند که برای این‌که کارایی خاص کوین خود را بتواند به بهترین شکل ممکن عملی کند، بلاکچین مخصوص به خودش را راه‌اندازی می‌کند. اگر کوینی دارای بلاکچین اختصاصی نباشد، در دسته توکن‌ها قرار خواهد گرفت.

توکن‌ها انواع مختلفی دارند که در این طبقه‌بندی گنجانده می‌شوند که شامل:

توکن‌های امنیتی

این نوع از توکن‌ها بیانگر یک دارایی مانند مشارکت در منابع فیزیکی، شرکت‌ها، جریان‌های درآمدی و یا حق دریافت سود سهام است به لحاظ عملکرد، این توکن‌ها شبیه به سهام، اوراق قرضه یا مشتقات هستند.

توکن‌های کاربردی

این دسته از توکن‌ها، دسترسی به کالا‌ها و خدمات یک پروژه خاص را فراهم می‌کند. همچنین می‌توان از آن‌ها به عنوان نوعی تخفیف یا دسترسی ویژه به کالا و خدمات یک پروژه استفاده کرد.

توکن‌های پرداختی (کریپتوکارنسی‌ها)

معمولاً توکن‌های این دسته، هیچ کارکرد یا ارتباطی با پروژه‌های توسعه‌ای دیگر ندارند. در حالت کلی، هدف کریپتوکارنسی‌ها ذخیره‌ی ارزشی است (مانند پول نقد و طلا) که از طریق آن امکان خرید، فروش و سایر تراکنش‌های مالی فراهم می‌شود. این ارز‌ها قصد دارند تا کارکردی مانند دلار و یورو داشته باشند، با این تفاوت که تحت حمایت دولت و یا هیچ نهاد دیگری نباشند.

نتیجه گیری

در تفاوت کوین و توکن باید گفت که کوین‌ها، ارز‌هایی هستند که می‌توانند برای خرید و فروش مورد استفاده قرار گیرند و فقط شیوه‌ای از پرداخت هستند. درحالی که، توکن‌ها می‌توانند بیانگر سهم یک شرکت باشند، دسترسی به محصول یا خدمتی خاص و بسیاری از کارکرد‌های دیگر را فراهم کنند. شما می‌توانید یک توکن را با یک کوین خریداری کنید، اما برعکس آن امکان پذیر نیست. کوین‌ها به طور مستقل عمل می‌کنند، در حالی که توکن‌ها تنها برای یک پروژه خاص کاربرد دارند.

توکن چیست و چه تفاوتی با کوین دارد؟

با ظهور ارزهای توکن پایه‌، واژه توکن در زمینه ای جدید مفهوم تازه ای پیدا کرده است و اکنون بخشی از انقلاب فناوری است که در حال حاضر جامعه ما را فرا گرفته است. در فضای رمز نگاری‌، توکن یک ارز رمزنگاری شده است که بر روی بلاکچین موجود ساخته شده است.

تعریف توکن

اساسی‌ترین تعریف توکن این است که واحدی از ارزش صادر شده توسط یک سازمان را تشکیل می‌دهد. اگر مفهوم را به صنعت رمزنگاری مرتبط سازیم، باید این واقعیت را اضافه کنیم که توسط جامعه پذیرفته شده است و همچنین در بلاکچین پشتیبانی می‌شود. یک سازمان در متن مدل کسب و کاری خاص یک توکن ایجاد می‌کند تا بتواند باعث ایجاد انگیزه در تعامل کاربر شود و پاداش‌ها را در سراسر شبکه‌ی دارندگان توکن توزیع کند.

در حالی که ارز رمزنگاری شده به طور مستقل کار می‌کند و از سیستم عامل خود استفاده می‌کند‌، توکن ارز رمزنگاری شده ای است که در بلاکچین موجود ساخته شده است.

انواع توکن‌ها

وقتی شرکتی بودجه خود را در ICO افزایش می‌دهد، این کار را با صدور انواع توکن انجام می‌دهد که به خریداران علاقه‌مند به مشارکت در صندوق‌های رمزنگاری توزیع می‌کند. این توکن‌ها می‌توانند کاربردهای مختلفی داشته باشند‌، اما می‌توانیم آن‌ها را در دو بخش توکن‌های امنیتی و توکن‌های کاربردی یا یوتیلیتی توکن طبقه بندی کنیم.

• توکن‌های امنیتی مانند سهام سنتی هستند زیرا ارزش آن‌ها کوین و توکن چیست؟ از یک دارایی خارجی قابل تجارت حاصل می‌شود. به محض توافق دولت‌ها در چارچوب نظارتی مناسب‌، می‌توان فرض کرد که به دلیل ماهیت آن‌ها‌، توکن‌های امنیتی تابع همان مقررات خواهند بود. شرکت‌هایی که نتوانند این استاندارد را برآورده کنند جریمه‌های قابل توجهی متحمل می‌شوند و پروژه‌های آن‌ها متوقف می‌شود‌، در حالی که کسانی که به آن پایبند باشند از سرمایه گذاری‌های معتبر سود زیادی می‌برند.
• از طرف دیگر‌، توکن‌های کاربردی به عنوان سرمایه‌گذاری سنتی طراحی نشده اند. در عوض‌، آن‌ها به دارندگان امکان دسترسی به محصول یا خدمات آینده یک شرکت را می‌دهند. بسته به طرح‌، توکن‌های کاربردی به راحتی می‌توانند از مقررات مربوط به اوراق بهادار معاف شوند.

به همان روشی که یک کتابفروشی می‌تواند سفارشات کتابی را که هنوز بیرون نیامده است بپذیرد‌، یک استارتاپ بلاکچین می‌تواند توکن‌های دیجیتالی بفروشد که به خریدار امکان می‌دهد محصولی را که ساخته نشده است یا خدماتی را که هنوز ارائه نشده است بدست آورد.

به این روش افزایش سرمایه به عنوان راهی برای دور زدن سرمایه گذاران و رفتن به سمت مشتریان آینده خود به طور مستقیم فکر کنید. به این ترتیب‌، اگر یک شرکت نوپا افراد کافی را علاقه مند به پرداخت هزینه محصول یا خدمات قبل از تحویل پیدا کند‌، آن‌ها سرمایه کافی برای اجرای پروژه بدون نیاز به سرمایه گذاران دارند.

چگونه می‌توان از توکن استفاده کرد؟

در مورد توکن‌های امنیتی‌، بیشترین کاربرد آن‌ها به عنوان وسیله جمع آوری کمک مالی در ICO است.

از آنجا که صنعت توکن هنوز در مراحل ابتدایی است‌، دسته بندی موارد استفاده بالقوه از این روش دشوار است. در نهایت‌، استفاده‌های احتمالی از یک توکن مشخص توسط شرکتی که این توکن را صادر می‌کند تعیین می‌شود. با رشد روزافزون شرکت‌های بلاکچین و پرداختن به موضوعات مقررات دولتی و دسترسی سرمایه گذار و مشتری‌، می‌توان انتظار داشت که روش‌های ابتکاری بیشتری برای استفاده از توکن‌ها داشته باشیم.

از توکن در موارد زیر استفاده می‌شود:

• پرداخت بین طرف‌های مختلفی که قبول می‌کنند از آن به عنوان ارز استفاده کنند.
• مالکیت دارایی دیجیتال (املاک و مستغلات‌، محصولات‌، سهام شرکت)
• حسابداری برای اقدامات دیجیتالی
• پاداش به شرکت‌کنندگان در یک شبکه
• اطمینان از محافظت از شبکه
• نصب درگاه ورود به خدمات اضافی
• ارائه تجربه کاربری بهتر

این امکانات بی‌پایان هستند و تقریباً مانند ظهور اینترنت هنوز هم تا حد زیادی بررسی نشده باقی مانده اند.

نحوه کار توکن‌های رمزگذاری شده

توکن‌ها رمز ارزها هستند. ارزهای رمزپایه یا ارزهای مجازی در این توکن‌ها‌، که در بلاک چین‌های خود مستقر هستند‌، درج می‌شوند. بلاکچین‌ها پایگاه داده‌های ویژه ای هستند که اطلاعات را در بلوک‌هایی ذخیره می‌کنند که سپس زنجیر شده یا بهم متصل می‌شوند. این بدان معنی است که توکن‌های رمزگذاری شده‌، که به آن‌ها دارایی رمزنگاری نیز گفته می‌شود‌، واحد مشخصی از ارزش را نشان می‌دهند.

کریپتو به الگوریتم‌های رمزگذاری شده مختلف و تکنیک‌های رمزنگاری که از این ورودی‌ها محافظت می‌کند‌، اشاره دارد‌، مانند رمزگذاری منحنی بیضوی‌، جفت کلید عمومی-خصوصی و توابع هش. این دارایی‌های رمزنگاری شده اغلب به عنوان واحدهای معاملاتی در بلاکچین‌هایی که با استفاده از الگوهای استاندارد مانند شبکه Ethereum ایجاد می‌شوند و به کاربر اجازه می‌دهند توکن‌ها را ایجاد کند‌، عمل می‌کنند. برای پردازش و مدیریت تراکنش‌های مختلفی که در بلاکچین رخ می‌دهد‌، کد خود برنامه‌ریزی شده و قابل برنامه‌ریزی استفاده می‌شود.

به عنوان مثال‌، می‌توانید توکن ارزی داشته باشید که نشان دهنده تعداد مشخصی از امتیازات وفاداری مشتری در یک بلاکچین است که برای مدیریت چنین جزئیاتی برای یک زنجیره خرده فروشی استفاده می‌شود. توکن ارز دیگری وجود دارد که به دارنده توکن اجازه می‌دهد 10 ساعت محتوا را در بلاکچین اشتراک ویدیو مشاهده کند. توکن دیگر ممکن است حتی سایر ارزهای رمزپایه را نشان دهد‌، مانند توکن ارز رمزگذاری شده با 15 بیت کوین در بلاکچین خاص. این توکن‌های رمزگذاری شده در بین شرکت‌کنندگان مختلف بلاکچین قابل معامله و انتقال است.

تفاوت توکن با کوین

به نظر می‌رسد که این اصطلاحات اغلب به جای یکدیگر استفاده می‌شوند و این می‌تواند منبع اصلی سردرگمی ‌برای تازه واردان به این فضا باشد. در این جا، نگاهی خواهیم داشت به تفاوت توکن با کوین برای کاربران این فناوری.

توکن در مقابل کوین

بیایید با شکستن تفاوت‌های اصلی توکن‌ها و کوین‌ها شروع کنیم. درک این تمایز به ما کمک می‌کند تا از خدمات بلاکچین ارزش بیشتری کسب کنیم و از مزایای بیشتری برخوردار شویم.

کوین چیست؟

کوین در دنیای بلاکچین در درجه اول به عنوان پول استفاده می‌شود. به عنوان مثال می‌توان به بیت کوین‌، Litecoin و Dogecoin اشاره کرد. در حالی که این سه تفاوت عمده دارند‌، آن‌ها در یک چیز مشترک هستند: آ‌ن‌ها برای ذخیره ارزش وجود دارند.

کوین‌ها در چه مواردی استفاده می‌شوند؟

هیچ عملکرد اضافه‌ای برای این کوین‌ها وجود ندارد. آن‌ها فقط برای ذخیره یا تجارت به عنوان یک نوع ارز وجود دارند. می‌توانید آن‌ها را استخراج کنید‌، در کیف پول خود ذخیره کنید و یا از آن‌ها برای خرید و فروش استفاده کنید‌.از طرف دیگر‌، توکن‌ها معمولاً روی بلاکچین Ethereum ساخته می‌شوند‌، زیرا از نظر عملکرد و ویژگی امکانات بسیار بیشتری را ارائه می‌دهند.

توکن‌ها در چه مواردی استفاده می‌شوند؟

تفاوت توکن با کوین در این است که دامنه بسیار گسترده‌تری از موارد استفاده ممکن را دارند. کوین‌ها می‌توانند موارد زیادی را نشان دهند‌، مانند اعتبار پیش پرداخت برای یک API‌، یک قطعه از آثار هنری یا یک گواهینامه آموزشی. با این حال‌، توکن‌ها‌، برخلاف کوین، پول نیستند و جز جدایی ناپذیر مدل امنیتی بلاکچین نیستند (برای پاداش دادن به ماینرها استفاده نمی‌شوند).

چگونه توکن‌ها و کوین‌ها ارزش کسب می‌کنند؟

ارزش توکن معمولاً براساس میزان مفید بودن آن تعیین می‌شود. توکن‌هایی با کاربردهای بیشتر و موارد استفاده با ارزش تر‌، معمولاً ارزش بیشتری خواهند داشت‌، و معمولاً درجاتی از حدس و گمان‌ها وجود دارد که بر اساس توانایی‌های آینده بلاکچین برای تبدیل شدن به یک فناوری غالب است.

Stablecoins چیست و آیا یک کوین است یا توکن؟

Stablecoins مفهوم مهمی ‌در دنیای ارز غیرمتمرکز است. آن‌ها اساساً توکن هایی هستند که در بالای بلاک چین‌های قرارداد هوشمند ساخته شده اند و ارزش آن‌ها به یک ارز ثابت مانند دلار آمریکا گره خورده است. چند نمونه از استیبل کوین‌ها Tether و USDC هستند. ارزش آن‌ها همیشه دقیقاً برابر با 1 دلار است که باعث ثبات آن‌ها به عنوان یک ارز فیات می‌شود و از نوسانات دیوانه کننده برخی کوین‌های دیگر مانند بیت‌کوین جلوگیری می‌کند.

مزیت استیبل کوین چیست؟

اصلی‌ترین مزیت این نوع کوین کاربرد بیشتر برای کاربران رمزنگاری است. به دلیل ثبات آن‌ها‌، گزینه بهتری برای کسب سود پول شما هستند و شما می‌توانید به راحتی آن‌ها را در یک پروتکل بلاکچین سپرده‌گذاری کنید و بدون نگرانی در مورد نوسانات‌، مانند سایر کوین‌ها‌، درآمد کسب کنید.

انواع مختلف استیبل کوین چیست؟

سه نوع اصلی استیبل کوین وجود دارد:

• سکه‌هایی مانند Gemini و USDC به کاربران اجازه می‌دهد تا مقدار مشخصی را خریداری کنند و سپس آ‌نها مبلغ مربوط به پول فیات پرداخت شده را در بانک ذخیره می‌کنند‌ که برای آنها سود جمع می‌کند.
• استیبل کوین با پشتوانه کالا – مانند MakerDAO ریسک بیشتری دارند. در اینجا‌، شما رمزارز خود را به یک حساب واریز می‌کنید و مبلغ مربوطه را در مقابل آن قرض می‌کنید.
• گروه نهایی الگوریتم استیبل کوین است که اگر قیمت آنها پایین تر از ارز فیات باشد (به طور معمول دلار آمریکا)‌، این به طور خودکار عرضه توکن را کاهش می‌دهد. این ریسک پذیرترین نوع پایدار کوین است.

آیا استیبل کوین‌ها بهتر از بیت کوین هستند؟

پاسخ به این سوال به کاری که می‌خواهید از آن‌ها برای آن استفاده کنید بستگی دارد. بیت کوین به عنوان یک دارایی احتکاری‌، پتانسیل بسیار بیشتری برای به دست آوردن ارزش در طول زمان و بازده عظیم سرمایه اولیه شما دارد.

از آنجا که ارزهای پایدار چنین کاری نمی‌کنند‌، Stablecoins از نظر ارزش رشد ناگهانی نخواهد داشت. با این حال‌، آن‌ها سرمایه گذاری طولانی مدت بسیار مطمئن‌تر و قابل اطمینان‌تری دارند و می‌توانند برای بسیاری از موارد بدون نگرانی از نوسانات عمده قیمت مورد استفاده قرار گیرند.

هر دو کوین و توکن نقش مهمی ‌در دنیای رمزنگاری و بلاکچین دارند. با تکامل و جریان اصلی شدن فناوری‌، هر دو دسته بخشی جدایی ناپذیر از این رشد خواهند بود. هرکسی که قصد ورود به این فضا را دارد باید مدتی را صرف آگاهی از تفاوت توکن با کوین و چگونگی تأثیر این فعالیت‌ها کند.

تفاوت‌ کوین‌، توکن‌‌ و ارز مجازی چیست؟

تفاوت‌ کوین‌، توکن‌‌ و ارز مجازی چیست؟ ارزهای دیجیتال یک نوع ارز دیجیتالی یا مجازی هستند که توسط الگوریتم‌های رمزنگاری پیچیده‌ ساخته شده‌اند و این رمزنگاری باعث امنیت بالا و تغییرناپذیری آنها می‌شود.

بیشتر ارزهای دیجیتال مبتنی بر فناوری بلاکچین هستند که از یک دفترکل توزیع‌شده که توسط شبکه غیرمتمرکز رایانه‌ای اجرا می‌شود، ساخته شده‌اند. با این حال، از نظر فنی تولید ارزهای دیجیتال بدون بلاکچین نیز امکان پذیر است. در فضای ارزهای دیجیتال پیرامون اصطلاحات «توکن»، «کوین»، «ارز دیجیتال»، و «ارز مجازی» سردرگمی زیادی وجود دارد. در این مقاله از مرکز تحقیقات بلاکچین سعی شده تا تفاوت این مفاهیم شرح داده شود.

تفاوت‌ کوین‌ و توکن‌‌، ارز دیجیتال و ارز مجازی چیست؟

به طور خلاصه می‌توان گفت بله، وجود دارد. در واقع بین همه این اصطلاحات، تفاوت‌های ریز و درشت زیادی وجود دارد. به عنوان مثال، هنگامی که JPMorgan کوین JPM خود را منتشر کرد، آن را به عنوان «کوین و توکن چیست؟ کوین دیجیتال» معرفی کرد، در حالی که Libra Facebook به عنوان رمزارز (CrpytoCurrency) معرفی شد که موجب سخت‌گیری نهادهای نظارتی در سراسر جهان شد.

با این وجود، در حالی که JPM و Libra از نظر طراحی متفاوت هستند، اندیشمندان حوزه سریعاً آنها را به عنوان «رمزارز» رد کردند و به عنوان «پول مجازی» یا « ارز دیجیتال » شناختند، به این دلیل که آنها توسط شرکت‌ها اداره شده و از این رو متمرکز هستند.

متأسفانه، درک این مساله چندان ساده نیست: گرچه تمرکززدایی یک ایدئولوژی اساسی در پشت ارزهای دیجیتال است، اما برخی از آنها تا یک درجه خاص می‌توانند متمرکز باشند.

بنابراین، ارزهای دیجیتال یک ارز دیجیتالی یا مجازی هستند که با یک رمزنگاری قوی ساخته شده‌اند که باعث می‌شود بسیار امن و تغییرناپذیر جلوه کنند. ببیشتر ارزهای دیجیتال مبتنی بر فناوری بلاکچین هستند که از یک دفترکل توزیع‌شده که توسط شبکه غیرمتمرکز رایانه‌ای اجرا می‌شود، ساخته شده‌اند. با این حال، از نظر فنی تولید ارزهای دیجیتال بدون بلاکچین نیز امکان پذیر است.

در واقع، Digicash، یکی از اولین روش‌های پرداخت الکترونیکی ارزهای دیجیتال که در اوایل دهه 1990 منتشر شد، دارای بلاکچین نبود. برای پیچیده‌تر کردن امور، زیر شاخه‌هایی در ارزهای دیجیتالی مرسوم مدرن (مبتنی بر بلاکچین) نیز وجود دارد.

برای مثال NEO یک کوین است، در حالی که (Binance Coin (BNB در واقع یک توکن است. همانطور که ملاحظه میکنید، در فضای ارزهای دیجیتال پیرامون این اصطلاحات، سردرگمی زیادی وجود دارد، و در این مقاله سعی شده است تا این موضوعات روشن شود.

کوین (Coin) چیست؟

کوین‌های دیجیتالی که مبتنی بر بلاکچین خود هستند. بیت‌کوین (BTC)، مونرو (XMR) و اتر (ETH) همگی نمونه‌ای از کوین‌های رمزنگاری شده هستند. حال آنها چه نقاط مشترکی دارند؟

همه آنها در بسترهای مستقل خود وجود دارند: BTC بر روی بلاکچین اصلی بیت‌کوین کار می‌کند، ETH در بلاکچین Ethereum وجود دارد، و XMR در بلاکچین Monero. همچنین همه این کوین‌ها می‌توانند است ارسال، دریافت یا استخراج شوند.

مطابق نام آنها، کوین‌ها دارای ویژگی‌های مشابه پول هستند: آنها قابل افزایش، قابل تقسیم، قابل حمل هستند و عرضه آنها محدود است. بنابراین، به طور معمول، کوین‌های کریپتوکارنسی دقیقاً مانند پول نقد فیزیکی برای پرداخت‌ها مورد استفاده قرار می‌گیرند، در حالی که اتر تمام خصوصیات یک کوین را دارد، فراتر از نقش «پول» خود عمل می‌کند، زیرا در بستر اتریوم برای تسهیل معاملات استفاده می‌شود.

همچنین کوین‌هایی تحت عنوان « آلت‌کوین » وجود دارند که مانند جایگزینی برای بیت‌کوین هستند. بسیاری از آلت‌کوین‌ها یک ورژن جدید از بیت‌کوین هستند و با استفاده از پروتکل منبع باز بیت‌کوین ساخته شده‌اند.

مانند (Litecoin (LTC و (Dogecoin (DOGE. اما ETH و XMR علیرغم اینکه در بلاکچین‌های کاملاً جداگانه ساخته شده‌اند، به عنوان آلت‌کوین یاد می‌شوند. بنابراین هنگام تعریف آلت‌کوین باید این پرسش را مطرح کرد: آیا این یک کوین کریپتوکارنسی است که دارای بلاکچین خاص خود است ولی بیت‌کوین نیست؟ اگر بله، پس یک آلت‌کوین است.

توکن چیست؟

دارایی‌های دیجیتالی که می‌توانند در اکوسیستم یک پروژه خاص استفاده شوند. وجه تمایز اصلی بین کوین‌ها و توکن‌ها این است که کوین‌ها برای کار به یک سیستم عامل بلاکچین دیگر نیاز دارند.

اتریوم رایج‌ترین بستر تولید توکن‌ها است که بیشتر به دلیل ویژگی قراردادهای هوشمند آن مورد استفاده قرار می گیرد. توکن‌های ایجاد شده روی بلاکچین اتریوم به عنوان توکن ‌های ERC-20 شناخته می‌شوند، به عنوان مثال محبوب‌ترین استیبل‌کوین روی این بستر، تتر (USDT) است. البته سیستم‌عامل‌های دیگری برای توکن‌ها مانند NEO یا Waves نیز وجود دارد.

اگرچه می‌توان از توکن‌ها برای پرداخت نیز استفاده کرد اما اهداف توکن‌ها با کوین‌ها نیز متفاوت است. بسیاری از توکن‌ها برای استفاده در برنامه‌های غیرمتمرکز (DApps) و شبکه‌های آنها ایجاد شده‌اند.

با این حال، آنها «توکن‌های ابزاری» نامیده می‌شوند. هدف اصلی آنها این است که به دارنده توکن، دسترسی به پروژه بدهد، مانند توکن BAT .BAT یک توکن ERC-20 است (بستر بلاکچین آن اتریوم است) که برای تقویت تبلیغات دیجیتالی ساخته شده است. تبلیغ‌کنندگان دیجیتال، تبلیغات را توسط توکن‌های BAT خریداری می‌کنند، که پس از آن بین ناشران و کاربران مرورگر توزیع می‌شود.

علاوه بر این، «توکن‌های امنیتی» وجود دارد که اساساً سرمایه‌گذاری شخص در یک پروژه را نشان می‌دهد. اگرچه این توکن‌ها از استارت‌آپ پروژه ارزش کسب می‌کنند، اما به دارندگان آن توکن حق مالکیت واقعی اعطا نمی‌کنند.

مردم این توکن‌ها را صرفاً با این ایده که ارزش آنها در آینده افزایش خواهد یافت ذخیره میکنند، این چیزی است که کل منطق عرضه اولیه سکه (ICO) را شکل می‌دهد، متأسفانه مردم هنگام خرید این کوین‌ها آنها را توکن‌های ابزاری در نظر میگیرند. به طور معمول، اوراق بهادار تحت نظارت دقیق هستند و سیاستهای (KYC) را دنبال میکنند، که برای بازار ICO این چنین نیست.

تفاوت بین ارزهای مجازی و ارز دیجیتال چیست؟

ارز مجازی یک اصطلاح بسیار انتزاعی است، در حالی که ارز دیجیتال کاملاً ملموس است. در واقع، تمایز بین این دو بسیار ساده‌تر از تفاوت‌ کوین‌ و توکن‌‌ است. «ارز دیجیتال» یک اصطلاح برای توصیف انواع اشکال پول الکترونیکی است، خواه ارز مجازی باشد یا رمزارز (خیر، اینها دقیقاً یکسان نیستند). مفهوم ارزهای دیجیتال برای اولین بار در سال 1983 در یک مقاله تحقیقاتی توسط دیوید چوم معرفی شد، که بعداً آن را در قالب Digicash پیاده‌سازی کرد.

ویژگی ارزهای دیجیتال این است که آنها فقط به صورت دیجیتال یا الکترونیکی وجود دارند و برخلاف اسکناس واقعی دلار یا سکه نامحسوس هستند. آنها فقط می‌توانند از طریق کیف‌پول الکترونیکی یا شبکه‌های تعیین شده به صورت آنلاین پرداخت و هزینه شوند.

به طور معمول، هیچ واسطه‌ای (بدون بانک) وجود ندارد، به همین دلیل معاملات بصورت آنی و با کمترین هزینه انجام می‌شود. خبر خوب: ارزهای دیجیتال و پول دیجیتال یک چیز هستند. بنابراین: کوین، کوین و توکن چیست؟ توکن، ارزهای مجازی، همه آنها ارزهای دیجیتالی هستند.

ارزهای مجازی هیولایی متفاوت هستند، حتی اگر در تعریف دیجیتال معرفی شوند. همانطور که اولین بار بانک مرکزی اروپا این اصطلاح را در سال 2012 به کار برد، ارز مجازی «یک پول دیجیتالی در یک محیط غیر نظارت شده است که توسط توسعه‌دهندگان آن صادر و کنترل می‌شود و به عنوان یک روش پرداخت در بین اعضای یک جامعه مجازی خاص استفاده می‌شود.» مثال‌هایی از ارزهای مجازی که مبتنی بر رمزنگاری نیستند، پول‌های موجود در بازی‌های ویدیویی است، مانند توکن‌های World of Warcraft ، کارت‌های نقدی GTA Online یا امتیازات FIFA. این نمونه‌ها معمولاً در اکوسیستم بازی‌های ویدیویی وجود دارد.

بنابراین، بر خلاف پول معمولی، یا حتی ارزهای دیجیتالی خاص، ارزهای مجازی را نمی‌توان توسط بانک مرکزی یا یک نهاد صادر کرد، این امر نوسانات زیاد آنها را توضیح می‌دهد. بنابراین، ارزهای دیجیتال کاملاً مجزا از ارزهای مجازی هستند و نباید با یکدیگر اشتباه گرفته شوند، در حالی که هر دو زیر مجموعه «ارزهای دیجیتال» دسته‌بندی می‌شوند.

آیا کوین و توکن چیست؟ این تعاریف همگانی است؟

خیر، چرا که فضا به طور مداوم در حال تحول است. همانطور که می‌دانیم، ارزهای دیجیتال 10 سال است که بوجود آمده‌اند، در حالی که تنها سه تا پنج سال است که سازمان‌های دولتی متوجه آن ها شده‌اند، آن هم زمانی که محبوبیت بیت‌کوین با افزایش قیمت آن به طرز چشمگیری افزایش یافت.

قابل توجه است كه لیبرای فیس‌بوک تحريک عمده‌ای را در بين ناظران مالی ايجاد كرده است: برخي از كشورها هم اكنون در حال تشكيل گروه‌هایی هستند که بفهمند لیبرای فیس‌بوک چه ماهیتی دارد و چگونه می‌توان بر آن نظارت کرد.

بنابراین، تعاریف مربوط به ارزهای دیجیتال در بین حوزه‌های مختلف متفاوت است: فقط در ایالات متحده، پنج نهاد نظارتی مختلف، بسته به تفسیر خود، 5 تعریف متفاوت از ارزهای دیجیتال دارند.

IRS ارزهای رمزنگاری شده و بیشتر ارزهای مجازی دیگر را به عنوان دارایی مشاهده می‌کند، کمیسیون بورس و اوراق بهادار فکر می‌کند که آنها اوراق بهادار هستند، در حالی که شبکه مقابله با جرایم مالی فکر می‌کند ارزهای دیجیتال پول هستند.

علاوه بر این، چارچوب نظارتی ژاپن برای ارزهای دیجیتال، قانون خدمات پرداخت، «پرداخت رمزارزی» را به عنوان یک ارزش دارایی تعریف می‌کند، و رئیس بانک مرکزی روسیه نیز زمانی بیت‌کوین را «جانشین ارز» می نامید.

علاوه بر این، با توجه به اینکه این فضا با سرعت فوق العاده‌ای در حال پیشرفت است، و این که ناظران اکثراً از فناوری عقب مانده‌اند، منطقی است اصطلاحات جدیدی برای ارزهای دیجیتال در آینده ایجاد شود، که به ما آشنایی با اصطلاحات کنونی را گوشزد می‌کند.